شمع این قصه شنو اشک بریز        هر چه حالا اثر از شعله و پروانه ای نیست

شعله از فانوس قلم آید برون          فوج قزاق ، قفقاز و تاتار ندیدی هنوز

وقتی آن  یل شبی خون آمد           گویی از ابر بهار خون آمد

در پس قلعه مثل یک ابر بهار           نرم و آهسته چو دزد قهار     

اژدهایی سیه و وحشتناک              تا بگیرد خاک این قلعه ما

به شبی تیره تر از خاکستر             دشنه ها برق زند چون اختر

ناگهان طبل ، صدا ، آتش جنگ         وین دفاعش همه با بیل و کلنگ

حمله و کشمکش و جنگ و گریز        شیر خوابیده شده غافلگیر

غرش و غلغله پیچیده ز کوه             همه مردان و زنان سینه سوز

کودکان جیغ رنان پا به فرار              دل شیر داشته اند در آن زمان

هر دو قافله پیچیدند به هم              تن به تن با خنجر و تیر و تفنگ

مردها بی کفن و بی تابوت              همه فرمان ببرند از دستور

ناله پیر زنان سوزش زخم                کشته ها ماندن در میدان نبرد  

مادری نعش پسر در آغوش              ناله ها بدرغه راه همه مردان بود

نو عروسان به شاخ شمشاد             که حنا بسته به خون داماد

نو عروسی بدید سرک نامزد خود       همسرش رفته به خواب ابدش

یک جهان عشق و امید داشت هنوز      حسرت زندگی اش رفته به باد

الوداع گفتن و رفتند به جنگ            پای دشمن به دیارش نرسد

ناله ها پیچیده در کوه و کمر            دل سنگ آید از این ناله به غم

بعد از این همه زور و ستم               شمع و پروانه رسیدند به هم

تازه داماد بگفتا نه سرم گر ببرند        گر که این جنگ به پایان برسد

اجنبی را نگذارم چشم به رویت بنهد    بنویسید به خون تن من به شهر

 نویسنده  : غلام حلاج